Kobiecy Katalog

 Baza kalorii

Kalendarz dni płodnych (2)

Anitko, a może by tak Twoją mamę zaprosić na forum Co o tym sądzisz, uważam, że te pisane opinie weźmie pod rozwagę, może to co inne matki myślą, będzie i dla niej jakąś wskazówką...
Co o tym sądzą inne dziewczyny

Gdyby moi rodzice dowiedzieli się o tym, że pisze o tym na forum dla obcych ludzi to by w ciągu godziny mi walizki spakowali...

No cóż, sytuacja wygląda mi na patową. Jednak jestem urodzoną optymistką (dobrze mi z tym) i wierzę, że od nas w dużym stopniu zależy to, czy wszystko zakończy się szczęśliwie.Nie dziwię się, iż na forum dzielisz się, z obcymi ludźmi, swoimi rozterkami, skoro nie masz wsparcia u bliskich.Chciałabym zrozumieć Twoją mamę, właściwe motyw jej postępowania. Proszę, postaraj się przybliżyć mi jej osobę, tzn. napisz czym się mama zajmuje i coś co mogłoby pozwolić na głębszą ocenę i ewentualną możliwość dotarcia do jej uczuć, a w ogóle jak zareagowałaby na informację, iż to właśnie obcy ludzie Ci pomogą i przygarną z dzieckiem zanim staniesz o własnych siłach...

edytowany: 1 raz | przez Barbara13 | w dniu: 12-02-2008 10:03

Oj Anita wspołczuje Ci rodziców... piszesz ze smutno Ci jak o nich piszemy i że nie chcesz ich utracić.. powiem Ci że z takimi ludzmi to było by na krótko rozwiązanie.. bo przy następnej okazji, która mogłaby się zdarzyć też by Cię wyrzucili.. i tak by było w kółko.. zrobisz tak jak oni chcą to będą Cie mieć w paluszku i za nic.. rodziców się nie wybiera alee dlaczego za to wszystko ma płacić dziecko???
Z tego co widzę jesteś o rok młodsza ode mnie i nie masz już naście lat, więc czas żebyś dorosła, odcieła tą pompowine od rodziców.. ja powiem Ci że gdybym była w takiej sytuacji nie zawachałabym się i nie oddała dziecka. Naprawdę w strajnej sytuacji gdyby coś mialo grozic dziecku to dla jego dobra oddałabym go ale prwa bym sie nie zrzekła, swiat sie szybko zmienia i trudno wszystkiego przewidziec co bedzie za miesiac, wiec chociaz bym sprobowala ułozyc temu dziecku normalne zycie..
_________________

ja juz nie weim co napisac.. Tyle osób wypisało tyle madrych okresleń, ale ewodentnie widac ze Ty sama nie wiesz co zrobic,

Zycze Ci wszystkiego dobrego, aby ta sytuacja w końcu sie unormowała..

Ps. ja bardzo bym chciała miec dziecko ale .... czekam...
_________________

Moja mama obecnie nie pracuję... Od 2 lat leczy się z powodu tarczycy. Najpierw miała nadczynność, teraz ma niedoczynność. Co kilka miesięcy przyjmuję jod promieniotwórczy który jest szkodliwy i osoba ta która go przyjmuje nie może przebywać w otoczeniu innych zbyt długo, gotować, prać... I między innymi dlatego dziecko nie może być u nas w domu bo to by mu zaszkodziło. Ja sama mimo, że jestem już dorosła przez te promieniowanie źle się czułam (wymiotowałam, okropne bóle głowy). Mój ojciec nie pracuję. Kilka lat temu został zwolniony z pracy z powodu na swój wiek bo pracodawca wolał zatrudnić młodszego... Nie ma ani renty ani żadnego zasiłku bo lekarze stwierdzili, że jest zdrowy. Dorabia od czasu do czasu w różnych miejscach... Tak jak mówiłam pracy nie ma nawet dla młodych...

Jeśli mam być całkowicie szczera to muszę jeszcze powiedzieć, że mamy ponad 20 tyś zł długu... Wisi nad nami perspektywa wizyty komornika. Już przychodzą ponaglenia o zapłacenie długów. Komputer mam bo kiedyś mój ojciec dostał wynagrodzenie w postaci tego, że mógł to wymienić na zestaw komputerowy... Internet z promocji za parę groszy miesięcznie... Mieszkamy w dwupokojowym mieszkanku.

Gdybym powiedziała rodzicom o tym, że rozmawiam z obcymi ludźmi na temat spraw rodzinnych to tylko by to sprawę pogorszyło...

ja też bardzo chce dziecka mój Misio i przyszli dziadkowie czekają na tą chwile z utęsknieniem ale tak to jest jedni mają to czego nie chcą a inni nie mają tego czego tak bardzo pragną
_________________

powiem tak: nie podejmuj pochopnie decyzjii, teraz przedstawiłas sytuacje rodzinną,znałas zasady mimo to "złamałas" je, choc jak pisałas wczesniej ze sie zabezpieczaliscie, ale stało sie!!
rozumiem ze Ci przykro, ze zwierzasz sie nam tu, a my "nalatujemy" na twoich rodzicow-Ty nie chcesz tracic rodzicow ani dziecka, nie chcesz wybierac pomiedzy nimi-bo ich kochasz jednak, mimo ze stawiaja Ci takie ultimatum
Piszesz, ze mama ci powiedziała, ze jesli je oddasz to pomoze Ci przez to przejsc-ale pomysl tez, czy napewno?
wybierzesz rodzicow-a zrzekniesz sie praw,to dziecka nie odzyskasz
nawet jesli pozniej poznasz dobrego mezczyzbne, załozysz rodzine i urodzisz dziecko, to czy bedziesz w stanie zapomniec o tym 1szym?
Napewno mama chce dla ciebie dobrze (wg niej)ale moze porozmawiaj z nią jeszcze, skoro nie macie warunkow w domu, a juz musisz oddac, to NIE ZRZEKAJ SIE PRAW DO DZIECKA,moze pozniej jak twoi rodzice zobacza wnuka/wnuczke to pokochają je, i zmienia zdanie,moze CI POMOGA W INNY SPOSOB
A do rozwiązania bedziesz mieszkac z nimi?(bo moze przeoczyłam cos)moze twoja mama jak zobaczy wiekszy brzuszek,poczuje ruchy twojego maluszka-zmieknie-przeciez sama jest matką twoją matką-to czy naprawde uczuc nie ma?przeciez to jej wnuk/wnuczka-czesc twoja a jej corki
.....Ale jesli rzeczywiscie tak sa nastawieni, to coz, wspołczuje Ci sytuacjii,nie wiem co juz napisac, bo co bysmy nie napisały tu to Ty sama ich bronisz, i nie chcesz ich tracic
pamietaj moze to zabrzmi brutalnie ale - kade dziecko kiedys idzie swoja drogą, rodzice długo nie zyją,na kazdego przyjdzie czas, dziecko to czesc Ciebie-i watpie bys była szczesliwa, ze bedziesz dalej z rodzicami, kosztem oddania i zrzeczenia sie praw do własnego dziecka!!!!
Magunia ma racje, ze "BOG ZAMYKA DRZWI, A OTWIERA OKNO"-
zastanow sie odn. zrzek,. praw, bys tego nie pozałowała, tylko dlatego ze rodzice maja twarde zasady i koniec-ktos kiedys tez pow. ze "zasady sa po to, by je łamac"( oczywiscie zalezy od sytuacjii, nie zawsze tak ma byc)
Ja 3 mam kciuki za Ciebie, by sytuacja sie zmieniła dla Ciebie na lepsze, i wyszła na dobre TOBIE I TWOJEMU MALENSTWU:) -usmiech po to, bys czuła ze jestem z Toba myslami, i wszystkie zyczymi Ci powodzenia, by sie ułozyło w tej trudnej sytuacjii
_________________



edytowany: 2 razy | przez married_1982 | ostatnio w dniu: 12-02-2008 13:03

Czytając Twój rozpoczęty wątek
Anita_1986 zaczynam powoli" wymiękać".Wszystko u Ciebie i Twojej rodziny jest na - nie -wszystko idzie nie tak.
Zaproponuję Ci wizytę u psychologa -może on pomoże Ci sie pozbierać.
Mam wrażenie ,że cała ta nasza dyskusja nic Ci nie pomaga.Wyrastają coraz to nowe problemy.
Choroba matki ,brak pacy ojca ,długi w rodzinie ,Twoja ciąźa.
Mam wrażenie ,że jesteś silnie związana emocjonalnie z rodziną i bardzo się boisz utraty miłości rodzicow i ich akceptacji.Może to wlaśnie najwyższy czas -jak któraś z dziewczyn napisala -odciąć pępowinę i zacząć być dorosła.Rozdzielić swoje życie i życie rodziców.
serdecznie pozdrawiam i życzę Ci udanych i najlepszych decyzji dla Ciebie.

ps.pełna jestem podziwu dla maried/przepraszam jeśli przekręcilam nick/

DZIEWCZYNY dajmy już spokój Anita zrobi po swojemu tak jak postanowi,tylko ja sobie jakoś tego bym nie wyobraziła oddać dziecko obcym ludziom a nocami zastanawiać sie czy przypadkiem nie płacze teraz gdzieś daleko,czy jest ciepło ubrane,czy nie chce mu się jeść czy już siedzi czy powiedziało pierwsze słowo czy zaczęło chodzić jak ma imie do kogo jest podobne jaki ma kolor oczu jak wogóle wygląda,nie nie ja bym nie umiała


dzieci to nasza przyszłość
_________________



edytowany: 1 raz | przez żaba23 | w dniu: 12-02-2008 13:23

Jeżeli ktoś kocha, to nie każe wybierać... Jeżeli naprawdę kocha...normalną prostą Miłoscią...
a co robią Twoi Rodzice? Każą wybierać Ci między nimi a Twoim dzieckiem... Może znów uznasz, że naskakuję na Twoich Rodziców, ale tak myśle... Mają Cię owiniętą wokół palca i zrobisz tak jak chcą... Uważaj tylko, żebyś nie załowała kiedys swoich decyzji...niektórych nie da się cofnąć. I nie wierzę, że Ci tak bardzo pomogą jak oddasz dziecko (a oni pozbędą się problemu), bo nikt i nic nie zastąpi Ci Twojego dzicka... Ale jeżeli uwazasz, że jesteś w stanie wszystko dla tej rodziny poświęcić to rób jak uważasz... Powodzenia...
_________________

"Szczęście nie zawsze ma uśmiech na twarzy.Szczęście to także łzy,to głos,który chce się słyszeć chociaż na moment. Nieważne, czy to szczęście trwa godzinę, minutę czy moment. Najważniejsze,że potrafię nadać mu imię.......Twoje imię."

© 2006-2024 ByćKobietą.pl - portal dla Kobiet
skrypt forum: © phpBB