pewne nasze matki tez sie kiedys nad tym zastanaiwaly... niestety czesci z nas nie udalo im sie uchronic.. Ci chorzy ludzie sa wszedzie... nie bedziemy w stanie od nich uchronic chyba najblizszych...
Podziwiam cie Sylwetka.. Ja powiedzialam o swoim przypadku rodzicom dopiero gdyy minelo 10 lat abym miala pewnosc, ze juz nic w tej sprawie nie zrobia... Nie chcialam sadow, pytan, glupich usmiechow... niedyskretnych spojrzen... i tego uczucia mojej nieczystosci.. To nielatwe... Moi rodzice mi nie uwierzyli na poczatku, ale ja im dokladnie opisywalam kazda sekunde gwaltu... Po 10 latach... Teraz minelo juz 22 lata a ja wciaz pamietam kazda minute.. Ale sobie radze.. boo musze... i chce.. Ale nieukrywam ze czasem mi baaaardzo ciezko...
_________________
niewiem co bym zrobiła w takiej sytuacji,ale wydaje mi się,że dla własnego dobra jak i dobra innych (np.dziecka tego kuzyna bo jak się nie mylę pisałaś,że ma dziecko)powinnaś spróbować powiedzieć co Cię spotkało.Spróbuj najpierw rodzicom. Mineło od tego już trochę czasu,ale dlaczego to TY przez całe zycie masz to dzwigać?to Twój kuzyn powinien się wstydzić.Trzymam mocno kciuki za Ciebie!
Instrukcja korzystania z BBcode przy pisaniu wiadomości