Dziewczyny nawiążą nowe przyjaźnie, spotkają miłości, także te nie zawsze szczęśliwe, ale za to pouczające. Odnalezienie swojego miejsca w życiu okaże się trudne, ponieważ każda z nich dźwiga bagaż doświadczeń z młodości.

Joanna, Beata i Alicja mogą zawsze na siebie liczyć - nawet jeśli każda z nich inaczej patrzy na świat. Dzięki swojemu wsparciu i przyjaźni nauczą się wiary w siebie i swoje możliwości, a decyzje, jakie przyjdzie im podejmować w dorosłym życiu, pozwolą wyjaśnić problemy z przeszłości lub nabrać do nich dystansu.

Losy przyjaciółek zostały ukazane na tle przemian politycznych lat osiemdziesiątych. Lektura Widoku na taras pobudza do refleksji. Dotyka ważnych spraw, z którymi czasami nie mamy odwagi się zmierzyć, a którym dobrze jest się przyjrzeć w zaciszu własnego domu.

Mimo upływu lat i wielu trudnych chwil, które przeżyły, Alicja, Beata i Joanna zawsze potrafią odnaleźć spokój, zasiadając na tarasie w Żabim Rogu…

Wzruszająca historia trzech kobiet, w których każda z nas może odnaleźć cząstkę siebie.

W holu Collegium Novum zebrał się podenerwowany tłum młodzieży, której czasami towarzyszyli jeszcze bardziej zdenerwowani rodzice. Krążyli nawet po korytarzach, próbując zagadywać przechodzących pracowników uniwersytetu. Tych ostatnich łatwo było rozpoznać — spokojnie szli do swoich pokoi i z pewnym politowaniem patrzyli na kłębiący się tłum. Asia, Alicja i Beata stanęły pod ścianą i zaczęły się niepewnie rozglądać. Obok nich stał chłopak, którego pamiętały z egzaminów ustnych. Nietrudno było go zauważyć — niewielu przedstawicieli płci brzydkiej zdawało na ten kierunek. Miał dziwny wyraz twarzy i przyglądał się spod oka każdemu, kto był podobnie do niego ubrany. Powoli przysunął się do ściany, pod którą stały dziewczyny.
— Nie wiecie, o której ogłoszą wyniki? Bo dziesiąta już dawno minęła — zagadnął niepewnie.
— Jak znam życie, to przetrzymają nas jeszcze z dziesięć, piętnaście minut, a potem okaże się, że papier do maszyny się skończył i napiszą listę dopiero na jutro — odezwała się Asia.
— Może nie będzie tak źle. Krzysiek jestem — przedstawił się nagle i dodał: — Mogliby już nas oświecić. Może wtedy przestałbym patrzeć na każdego jak na potencjalnego wroga. Dlaczego jest tylko osiemdziesiąt miejsc?
— Tego nikt, oczywiście, nie wie. Jestem Ala, to Asia i Beata — przedstawiła siebie i koleżanki Alicja.
Obok rozmawiającej grupki stanęło dwoje ludzi. Chłopak w garniturze i dobrze ubrana kobieta po czterdziestce. Dyskretnie rozglądali się wśród tłumu. Rozmawiali przyciszonymi głosami, ale tłok był tak wielki, że nie dało się nie słyszeć treści rozmowy.
— Adaś, nie martw się już. Przecież to tylko formalność, wiesz, że osobiście rozmawiałam z Andrzejakiem i obiecał mi przyjęcie — mówiła uspokajająco kobieta.
— Dobrze mamie mówić. Jak się nie uda, to będzie mi mama przysyłała paczki do wojska — stwierdził ze złością chłopak. — I co to za pomysł z tą polonistyką? Dlaczego nie próbowała mama na medycynę?
— Bo przyjęcie na akademię oznacza kluczyki do fiata! A na uniwerek tylko… — wyszeptała mu do ucha.
— No tak, to zmienia postać rzeczy. O, niech mama zobaczy, tam jest ta dziewczyna, którą spotykałem u profesora. Ciekawe, ile osób ma zagwarantowane przyjęcie?
Alicja usłyszała tę ostatnią uwagę i spłonęła rumieńcem. Więc temu służyły te konsultacje w mieszkaniu Andrzejaka, to ona, naiwniaczka myślała, że ojciec jej ufa, a on za plecami załatwił córce protekcję! Nie wierzył w jej umiejętności? Chciał oszczędzić bólu? Może jest za głupia, aby tutaj studiować. Ala poczuła, jak nagle została wciągnięta w świat, którego przedtem nie znała. Przekupstwo, protekcja, układy.