Ze śledztwa, które przeprowadzili Rampal i Fernandez wynika, że makabryczny scenariusz wydarzeń pozostaje od lat niezmienny – dziewczynka lub młoda kobieta, najczęściej z biednej rodziny, pracująca w fabryce (których w tym przygranicznym mieście jest mnóstwo ze względu na niskie koszty produkcji), zostaje uprowadzona w drodze do domu. Przed śmiercią, najczęściej zadawaną z bezwzględnym okrucieństwem, ofiary są gwałcone i torturowane. Ciała porzucane są gdzieś w miejskim zaułku lub na pustyni.
W ciągu dwóch lat, spędzonych w Ciudad Juárez, francuscy dziennikarze rozmawiali z rodzinami ofiar, policjantami, prokuratorami, urzędnikami oraz z ludźmi, którzy musieli przyznać się do niepopełnionych zbrodni. Niektóre rodziny twierdzą, że kobiety porwali skorumpowani policjanci na zlecenie szefów narkotykowych karteli. Informacje zebrane przez Rampala i Fernandeza zdają się potwierdzać te przypuszczenia, ale większość dowodów, które udaje się zgromadzić, ginie, lub nie jest brana pod uwagę. W Ciudad Juárez wciąż co miesiąc giną dwie kolejne kobiety.
W ciągu pierwszych sześciu miesięcy 2005 roku makabryczne statystyki przygranicznego miasteczka znów wzrosły: zamordowano 19 kobiet. Dlaczego w Ciudad Juárez jest tak łatwo zarówno zabić, jak i pozostać całkowicie bezkarnym, pytają Fernandez i Rampal. Razem z nimi również czytelnik, przewracający kolejne stronice książki, szuka odpowiedzi, które pozwoliłyby zrozumieć potworne „kobietobójstwo”.
Hernando Calvo Ospina, Le Monde diplomatique
Instrukcja korzystania z BBcode przy pisaniu wiadomości