Źle wyrównany poziom cukru we krwi to dla diabetyka jedno z największych zagrożeń, które może prowadzić do nieodwracalnych powikłań, a nawet do śmierci. Proste badanie wskaźnika hemoglobiny glikowanej we krwi od dawna stanowi standard w leczeniu cukrzycy w Europie. W Polsce zarówno pojęcie hemoglobiny glikowanej, jak i możliwości oceny na podstawie jej poziomu – stężenia glukozy we krwi w okresie ostatnich 2-3 miesięcy, są nadal zbyt mało znane.

Co to jest hemoglobina glikowana?
Hemoglobina glikowana, oznaczana skrótem HbA1c, to ta część hemoglobiny zawartej w czerwonych krwinkach, która łączy się z glukozą - proporcjonalnie do poziomu tego cukru we krwi. Ogromna wartość diagnostyczna tego parametru wynika z faktu, że odzwierciedla on wysokość średniego dobowego poziomu glukozy we krwi chorego w okresie ok. 100 dni poprzedzających badanie. Hemoglobina glikowana została nazwana przez Światową Organizację Zdrowia "złotym standardem" w leczeniu cukrzycy już w 1999 roku. Mimo to, ten uznany i doceniany na całym świecie wskaźnik, pozwalający ocenić ryzyko powikłań cukrzycy i skutecznie monitorować jej leczenie, jest w naszym kraju nadal mało znany.

Czym jest hiperglikemia?
Hiperglikemia pojawia się, kiedy poziom cukru we krwi przewyższa poziom prawidłowy. Dzieje się tak zwykle po dużym posiłku w czasie rozwiniętej już choroby – u osób zdrowych odpowiednie mechanizmy regulacyjne zwykle nie pozwalają na przekroczenie progów, uznawanych za normy dla poziomu cukru we krwi. Jeżeli nadmierne podwyższenie poziomu cukru we krwi trwa zbyt długo, może być nawet przyczyną zagrożenia życia. Z kolei przedłużone okresy nawet umiarkowanie podwyższonego poziomu cukru mogą prowadzić do poważnych powikłań cukrzycy. Niekiedy chorym z wysokimi poziomami cukru chce się pić i odczuwają zwiększoną potrzebę oddawania moczu.

autor: / źódło: / opracowanie:
Sanofi aventis