Jeśli stają się one niewrażliwe (oporne) na działanie insuliny, cukier nie wnika do ich wnętrza, lecz krąży w krwiobiegu. Dochodzi wtedy do zbyt dużego stężenia glukozy we krwi (hiperglikemia) oraz do tzw. głodu komórkowego. Organizm, broniąc się przed brakiem cukru, czyli tym głodem, uruchamia mechanizmy zwiększonego apetytu. Na nic się to jednak nie zda, bo z powodu braku insuliny glukoza z pożywienia i tak nie trafia do tkanek, lecz wydalana jest wraz z moczem.

Cukrzyca nie boli. Objawy, które powinny niepokoić

Kiedy we krwi i w moczu wzrasta poziom cukru, pojawiają się objawy, które sygnalizują cukrzycę. Są to: nadmierne pragnienie – często powyżej 3 l na dobę chudnięcie - przyczyną utraty wagi mogą być procesy towarzyszące cukrzycy. Organizm, który z powodu niedoboru insuliny nie wykorzystuje cukrów do produkcji energii, zaczyna korzystać z alternatywnego źródła spalając tłuszcze. Negatywny wpływ na wagę mogą mieć też inne objawy, na przykład nudności i wymioty, towarzyszące nieleczonej cukrzycy skłonność do infekcji (zwłaszcza do grzybic) trudno gojące się rany świąd skóry częsta, nieuzasadniona senność, zwłaszcza po większych posiłkach ogólne osłabienie, trudne do wytłumaczenia zmęczenia – cukier, który powinien odżywiać komórki, zamiast tego gromadzi się we krwi suchość w ustach drętwienie i zaburzenia czucia w stopach częste oddawanie moczu, konieczność oddawania moczu w nocy mężczyźni cierpiący na cukrzycę częściej, z różnych przyczyn, podatni są na zaburzenia potencji (powikłania naczyniowe, niski poziom testosteronu, bariery psychiczne)

Jeśli występuje kilka z wymienionych objawów, należy wykonać badanie poziomu cukru we krwi. Jest to niezwykle ważne, ponieważ często cukrzycę typu 2 wykrywa się dopiero po wielu latach, gdy dochodzi do powikłań.

Cdn.

autor: / źódło: / opracowanie:
Agencja Deva