Monografia grzechów, osobiste, notowane na gorąco dzienniki pisarki z lat 1978-1989 to szczery i poruszający zapis codziennego życia i czasów, od których ucieczką bywała właśnie prywatność lub sztuka. Węzłami tej opowieści są zarówno wydarzenia osobiste – prozatorski debiut w 1978 roku i kolejne etapy rozwoju twórczego, śmierć siostry, odejście Jonasza Kofty, jak i wydarzenia polityczne, decydujące o kształcie tej dramatycznej dekady.

Monografia grzechów to obraz życia ówczesnej warszawskiej inteligencji: związanego z „Czytelnikiem” środowiska literackiego, środowiska uniwersyteckiego, ludzi opozycji. Krystynie Kofcie udaje się uratować od zapomnienia czas materialnej nędzy i codziennych upokarzających zmagań z rzeczywistością, a zarazem niezwykle bogatego życia towarzyskiego i artystycznego, intensywnych i ciepłych relacji międzyludzkich, niezwykłej bezinteresowności i olidarności. Jej zapiski oddają także intelektualny klimat epoki, tworzony przez wydawane wtedy i zdobywane z trudem dzieła europejskich prozaików i dramaturgów, przenikające mimo wszystko światowe kino, twórczość niezależną, ale też powszechnie znienawidzone media.

W oswojoną już groteskę dnia codziennego w PRL – szwajcarskie honorarium w trzech złotych monetach, pożyczanie ubrań, żeby mąż naukowiec mógł godnie wyjechać na zagraniczne stypendium, polowanie na książki i na mięso – często wkrada się rozpacz i gniew wobec grozy i beznadziei: procesów studentów, esbeków w wydawnictwach, zomo na ulicach. Czytelnicy z pokolenia pisarki odnajdą tu echa własnych doświadczeń, dla czytelników młodszych Monografia z pewnością będzie interesującym świadectwem epoki.

Ale Monografia grzechów jest nie tylko dokumentem czasów: to przede wszystkim obraz pełnej ogromnej energii osobowości, mającej w sobie siłę przetrwania, ale i siłę tworzenia, chronienia bliskich, broniącej swojej niezależności osobistej i artystycznej.

autor: / źódło: / opracowanie:
Wydawnictwo W.A.B.