Jego pierwszą szkołą było IV Gimnazjum im. Długosza we Lwowie. Od czternastego roku życia sam zarabiał pieniądze – początkowo z korepetycji, a później z pracy dziennikarskiej. Jako poeta Makuszyński zadebiutował w „Dodatku Literackim Słowa Polskiego”.

Skończył polonistykę i romanistykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i dodatkowo Sorbonę we Francji. Wiele podróżował po świecie, zwiedził Rosję, Niemcy, Włochy, Szwajcarię, Belgię, Holandię i Anglię.

Od dzieciaka ciągnęło go teatru. W czasie I wojny światowej pełnił funkcję kierownika literackiego i artystycznego Teatru we Lwowie i w Kijowie. Gdy Polska odzyskała wolność w 1918 roku, zamieszkał w Warszawie. Tutaj ugruntowała się jego pozycja pisarza.

Swoje felietony i recenzje publikował we wszystkich najlepszych w owym czasie czasopismach, stając się jednym z najbardziej popularnym w polskim życiu artystyczno-towarzyskim Warszawy. W roku 1937 został członkiem Polskiej Akademii Literatury.

Okupację hitlerowską i Powstanie Warszawskie przeżył w Warszawie. Po przebyciu obozu w Pruszkowie, został wywieziony do Opoczna, skąd przedostał się do Zakopanego, które po wojnie stało się drugim domem pisarza i jego drugiej połowy Janiny Gluzińskiej. Zmarł 31 lipca 1953 roku w Zakopanem, które nadało mu tytuł honorowego obywatela miasta.

Do najważniejszych utworów pisarza należy zaliczyć:

• „O dwóch takich, co ukradli księżyc” (1928)
• „Panna z mokrą głową” (1932)
• „120 przygód Koziołka Matołka” (1933)
• „Wyprawa pod psem” (1935)
• „Awantury i wybryki małej małpki Fiki-Miki” (1935)
• „Awantura o Basię” (1936)
• „O wawelskim smoku” (1937)
• „Szatan z siódmej klasy” (1937)
• „Szaleństwa panny Ewy” (1940)

autor: / źódło: / opracowanie:
Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie