dzieci i dorosłych a także pomaga osobom starszym czy zagubionym w zachowaniu lub wręcz nawiązaniu kontaktów ze światem zewnętrznym. Badania wykazują znakomity wpływ kontaktu z psem na zdrowie i psychikę człowieka.

Dogoterapia jest jedną z form zooterapii, którą stosuje się w wielu krajach, głównie w USA. Została zapoczątkowana w 1964 roku przez amerykańskiego psychiatrę dziecięcego Borisa Levisona, a w Polsce przez Marię Czerwińską w 1987 roku.

Dogoterapia to system ćwiczeń i zabaw z psami wspomagający rehabilitację ruchową oraz umysłową dzieci i dorosłych dotkniętych takimi chorobami, jak: autyzm, porażenie mózgowe, upośledzenie umysłowe, niedowład kończyn, brak słuchu czy wzroku oraz wieloma innymi.

Poprzez terapię kontaktową, czyli zabawy, przytulanie i głaskanie psa, osoby dotknięte niepełnosprawnością dużo szybciej i dokładniej próbują wykonać ćwiczenia. Rozluźnieni, w bezstresowej zabawie zapominają o swoich problemach. Radość i uśmiech jest widoczny na ich twarzach. Tutaj udział psa służy wzmocnieniu rehabilitacji, wszechstronnie oddziałując na psychikę, odczucia i zdrowie dziecka.

Prowadzenie zajęć z udziałem psa to wykonywanie wielu rodzajów ćwiczeń i zabaw mających służyć podstawowemu celowi dogoterapii: rozwojowi dziecka i pobudzeniu jego zmysłów (wzroku, słuchu, dotyku, koncentrację uwagi i pozytywnych emocji).

Dogoterapia ma na celu między innymi: przełamanie bariery lęku przed kontaktem z psem, akceptowanie obecności psa w bliskim otoczeniu, rozpoznawanie części ciała człowieka i psa, podejmowanie różnych form działań ruchowych w obecności psa i w kontakcie z nim, naukę relaksacji w obecności psa, umożliwienie dziecku wykonywania wybranych czynności pielęgnacyjnych przy psie, jeżeli to możliwe – rozwijanie mowy, wzbogacanie słownictwa oraz nazywanie własnych emocji, wykonywanie czynności porządkowych w kontakcie z psem, uczenie zasad bezpiecznego postępowania z psem, itp.

autor: / źódło: / opracowanie:
CZE-NE-KA Fundacja Przyjaźni Ludzi i Zwierząt