Tylko czytając te słowa, można się już zestresować. Wymienione objawy są często, choć nie zawsze słusznie, kojarzone ze stresem. A stres uważa się za jedną z najpoważniejszych chorób ludzkości. Czy tak jest rzeczywiście? I czy można sobie z nim jakoś poradzić? W tym artykule postaramy się poszukać na to odpowiedzi.

Potocznie utożsamiamy stres z nadmiernym bądź długotrwałym przykrym doznaniem. Uważamy, że stres jest zły, szkodzi nam, rani, i za wszelką cenę chcemy go unikać. Definiując słowo „stres”, wymieniamy najczęściej takie stany, emocje i sytuacje, jak: zmęczenie, cierpienie, strach, upokorzenie, ból czy trudne wyzwania, którym trzeba stawić czoła. Tymczasem specjaliści twierdzą, że stres, czyli normalna reakcja organizmu na zmiany zachodzące w jego otoczeniu, jest nieodłączną częścią życia. A nawet jego przejawem. Nieprzypadkowo jednym ze znaczeń angielskiego słowa „stress” jest „działanie”. Dla człowieka niebezpieczny jest nie tyle sam stres, ile to, w jaki sposób na niego reaguje.

Stres towarzyszy nam każdego dnia – pojawia się przed egzaminem, pierwszego dnia w nowej pracy, ale też podczas oczekiwania na podróż życia czy w przededniu ślubu. Czasem bodźce wywołujące stres są przyjemne, a nawet ekscytujące, czasami nieprzyjemne. Jeśli nie przekraczają pewnej – umownej i różnej dla każdego człowieka – granicy, pobudzają do działania. Takie zjawisko nazywamy eustresem. Jeśli jednak ta granica zostaje przekroczona, mówimy o dystresie. To zjawisko zdecydowanie negatywne, pojawiające się w sytuacji, gdy poziom stresu (a w zasadzie czynników go wywołujących, czyli stresorów) przekracza indywidualny poziom wytrzymałości. To w dystresie mamy do czynienia ze wspomnianymi na początku tego artykułu negatywnymi skutkami stresu.

autor: / źódło: / opracowanie:
ESKK Sp. z o.o.