Terapia reminiscencyjna polega na wywoływaniu i dzieleniu się wspomnieniami przy wykorzystaniu stymulujących przedmiotów (np. fotografii) oraz poprzez przywoływanie dźwięków, obrazów czy zapachów z przeszłości. W wyniku tej metody wzmacnia się poczucie tożsamości seniora i następuje redukcja zagubienia i izolacji chorego.

Terapia walidacyjna to ustalanie stopnia ważności, odpowiedniości, celowości. Jej podstawowym założeniem jest uważne słuchanie chorego, a następnie wskazywanie mu tego, co istotne, znaczące. Celem terapii jest pobudzanie prawidłowych zachowań społecznych, tożsamości seniorów, zmniejszenie poziomu niepokoju i lęku, poprawa samopoczucia.

Terapia zajęciowa polega na pobudzaniu aktywności ruchowej. Uzależniona jest od indywidualnych możliwości i sprawności fizycznej. W zależności od stadiów choroby kładzie się akcent na odmienne czynności ułatwiające samodzielne funkcjonowanie pacjenta: przygotowywanie posiłków, podtrzymywanie prawidłowych nawyków higienicznych, prace rzemieślnicze czy robótki ręczne.

Terapia środowiskowa zakłada tworzenie przyjaznego i bezpiecznego otoczenia chorego. Jej celem może być np. zapobieganie oddalania się chorego przez stosowanie odpowiednich, trudnych do otworzenia zamków lub wdrażanie technik niekonwencjonalnych jak maskowanie drzwi np. poprzez umieszczenie w nich lustra.

Psychoterapia emocji ma na celu wsparcie psychiczne osób chorych, a w konsekwencji zwiększenie poczucia własnej wartości. Może koncentrować się na próbie poprawy nastroju i pamięci osoby starszej lub pomocy w pogodzeniu się z chorobą.

Rola opiekuna
Istotnym problemem krajów rozwiniętych są koszty społeczne związane z otępieniem. W Europie Zachodniej ok. 85% chorych z otępieniem pozostaje w tzw. opiece domowej. Nie ulega wątpliwości, że najlepszym środowiskiem dla osoby z zaburzeniami procesów poznawczych jest jego dom – miejsce, w którym pacjent czuje się najpewniej i najbezpieczniej. Warunkiem jest jednak odpowiednia pomoc i opieka.

autor: / źódło: / opracowanie:
4przykazanie.pl