Podłożem łagodnych zaburzeń poznawczych jest proces patologiczny, a ryzyko rozwinięcia się otępienia u osób z tymi problemami jest wysokie. Odpowiednie leczenie wprowadzone na tym etapie może zatrzymać rozwój choroby i w konsekwencji wpłynąć na poprawę jakości życia.

Otępienie
Wśród osób w podeszłym wieku otępienie jest stanem dosyć powszechnym. Szacuje się, że częstość występowania zespołów otępiennych sięga 10-12% populacji w wieku powyżej 65 roku życia. W Polsce grupa ta liczy około 400 tysięcy osób. Zgodnie z definicją WHO otępienie (łac. dementia) to „zespół objawów wywołanych chorobą mózgu, zwykle przewlekłą lub o postępującym przebiegu, charakteryzującą się klinicznie licznymi zaburzeniami wyższych funkcji korowych takich jak pamięć, myślenie, orientacja, rozumienie, zdolność do uczenia się, język i ocena”.

Objawom tym często towarzyszą zaburzenia zachowania, motywacji, a także depresja. Otępienie można rozpoznać, gdy wymienione dolegliwości trwają co najmniej 6 miesięcy. Właściwe prowadzenie pacjenta z objawami otępienia wymaga współpracy różnych specjalistów - neurologów, psychiatrów, geriatrów i lekarzy pierwszego kontaktu. Wczesne rozpoznanie i włączenie prawidłowego leczenia pozwala na powstrzymanie dalszego postępowania choroby.

autor: / źódło: / opracowanie:
4przykazanie.pl