Kiedy Frida oznajmiła rodzinie, że ma zamiar poślubić Diega Riverę, ojciec skwitował to cierpkim komentarzem: „To będzie ślub słonia z gołębicą”. Otoczenie przyjęło sceptycznie zapowiedź ślubu. Ona – dziewczyna z temperamentem, lecz słabego zdrowia. On – sława meksykańskich muralistów, dwa razy od niej starszy i ważący trzy razy więcej, a na dodatek mający reputację „ogra” i uwodziciela, komunista i ateista, który miał śmiałość malować na chwałę Indian freski nawołujące robotników do chwycenia w dłonie maczet i strzelb, żeby obalić diabelską trójcę Meksyku – księdza, burżuja i urzędnika wymiaru sprawiedliwości.

Diego i Frida opowiada historię niesamowitego związku. Historię ich spotkania, bogatą przeszłość Diega, trudne doświadczenie cierpienia i samotności Fridy. Ich wspólną wiarę w rewolucję, ich spotkania z Trockim i Bretonem, amerykańskie przygody i przedziwną fascynację Henrym Fordem.

A także ich wkład w odnowę sztuki. Dziwna historia miłości, której kanwą i środkiem wyrazu było malarstwo, choć Diego i Frida uprawiali sztukę bardzo różną, aczkolwiek komplementarną. Jedynym, co łączyło te dwie istoty, które doświadczyły wszelkich form obłędu, była sztuka i rewolucja. Dla Diega Frida była ową kobietą o magicznych zdolnościach, jaką widział niegdyś w swej indiańskiej mamce, dla Fridy natomiast Diego był owym wszechmocnym dzieckiem, którego jej łono nie było w stanie donosić. Razem tworzyli nierozerwalną, mityczną parę, tak doskonałą i tak odmienną jak prastara meksykańska dwoistość, Ometecuhtli i Omecihuatl. Kiedy czterdziestosiedmioletnia Frida odeszła, pozostawiła w odbiciu pustych luster nieznośne wspomnienie swej pasji i swej niezwykłej, poruszającej urody. Pomimo otaczającej Diega zgiełkliwej sławy, samotność okazała trudna do zniesienia. Zmarł w roku 1957, zaledwie trzy lata po śmierci Fridy.

Prawdziwe arcydzieła nigdy się nie starzeją. W dzisiejszym świecie, który przeżył tak wiele rozczarowań, gdzie ujednolicona brzydota komercyjnych mocarstw co dnia urąga pięknu prastarych indiańskich cywilizacji, obrazy pozostawione przez Diega i Fridę – obrazy opowiadające o miłości i o poszukiwaniu prawdy, w których zmysłowość przeplata się bezustannie z cierpieniem – oddziałują z niezmienną siłą. W historii Meksyku nie przestają błyszczeć, niczym rozżarzone węgle, najprawdziwsze klejnoty biedaków.
fragment

Pozostałe książki autora: Powracający głód.

Jean-Marie Gustave Le Clézio (ur. 1940) – francuski prozaik, laureat literackiej Nagrody Nobla (2008). Od najmłodszych lat wiele podróżował, m.in. po Afryce i obu Amerykach. Już debiutancka powieść Protokół (wyd. pol. 1965) przyniosła mu sukces: była nominowana do Nagrody Goncourtów. W 1980 roku za powieść Pustynia (wyd. pol. 1985) otrzymał nagrodę Paul-Morand, ufundowaną przez Akademię Francuską. Jego dorobek pisarski (około trzydziestu pozycji) obejmuje m.in. powieści eksperymentalne (Terra amata, 1967), eseje filozoficzne (L’extase matérielle, 1967), tłumaczenia tradycyjnej literatury meksykańskiej oraz prozę poświęconą cywilizacjom i ludom nieeuropejskim (m.in. Onitsza, wyd. pol. 1995; Urania, wyd. pol. 2008; Afrykanin, wyd. pol. 2008). Nakładem W.A.B. w 2009 roku ukazała się powieść Powracający głód.

autor: / źódło: / opracowanie:
Wydawnictwo W.A.B.