Etiudy te są ze sobą w trojaki sposób połączone. Posiadają wspólną formę - wszystkie przedstawiane są za pomocą klasycznego języka pantomimy, a więc bez słów, bez scenografii, z rekwizytem pojawiającym się jakby dla przekory. Wszystkie są grane przez jednego tylko mima, co zmusza go do podjęcia próby wszechstronnego wykorzystania pantomimicznych środków wyrazu. I wreszcie wszystkie te etiudy, niezależnie od zawartych w nich treści, posiadają jeden wspólny cel - chcą dać widzowi chwilę dobrej rozrywki, szczerego śmiechu, spojrzenia z przymrużeniem oka na troski dnia codziennego, chcą dać po prostu godzinę dobrej zabawy. I w tym właśnie sensie tworzą jedną całość. Przebieg bowiem spektaklu jest wyznaczony przez „strategię śmiechu”. Widz jest cały czas, w sposób bardzo przemyślany, prowadzony poprzez różne rodzaje humoru, aż do beztroskiego, nieskrępowanego i szczerego śmiechu, i to śmiechu do łez.

Krosny wypracował oryginalną technikę poruszania się mima w grze komediowej. Jego technika jest przeźroczysta jak dykcja u aktora - czyni każdy ruch zrozumiałym, ale nie zwraca uwagi sama na siebie, daje widzowi poczucie łatwości pracy mima na scenie. Krosny nie stosuje makijażu, w szczególności nie stosuje pobielania twarzy. Występuje zawsze w czarnym, neutralnym kostiumie.

Premiera - 7 grudnia 2007

autor: / źódło: / opracowanie:
Teatr Lalki, Maski i Aktora Groteska